شهر گناهكاران
چون شبانگاهان طريق خاور پيش گيري از شهر فرشتگان و رنج سفر بر خود هموار كني, دوگانه را در شهر گناهكاران گزاري. تازيان اين شهر را الاس والوقاث خوانند. در دل بياباني مخوف عماراتي سر به فلك كشيده بيني كه هر يك نشاني است از گوشه اي, از اهرام مصر تا تمثيل زن آتشدان بدست, از شهر آبي وينيز تا دربار خودمان. چهار گوشه’ عالم گرد همند و براي نظاره’ جهان, جمشيد را به جام نيازي نيست. گويي زمان راه بدين شهر ندارد و چون بدانجا رسي از قيد زمان برهي. به هرسو كه نظر كني انبوهي به حرام مشغول بيني و شهري غرق در معصيت. در هر عمارت خلايق به داو سرخوشند يا نرد عشق با بيگانگان بازند. هرچه هست به رنگ زر بيني و غير زر هيچ نيست, بازار مكاره ايست كه گوهر و سيم با هرچه خواهي از اطعمه و اشربه و البسه و البته جسم آدمي معاوضه تواني كرد. در و ديوار به رنگ گناه و معصيت چنان آغشته اند كه روز و شب يكي داني. ادوات قمارشان بس متفاوت است از قاب بازي ديار دوست, اينجا نه جيك شناسند و نه بك. هر روز جماعتي با كيسه هاي پر از زر قدم به شهر گذارند و جمعيتي بي زر و درم به سوي ديار خود راهي شوند. تا فرصتي ديگر كه قلم از حال گناهكاران بزنيم, بدرود.
